Hello Tokyo - Dzień I

Odwiedziliśmy Tokio i - tak jak zapowiadałam - przyszedł czas nas relację. Aby wspomnienia nie wywietrzały, postaram się zrobić najbliższe kilka wpisów na temat tego, co widzieliśmy i robiliśmy przez owe 5 dni naszej wycieczki.

Szczerze powiedziawszy, decyzja o wyjeździe nie była wcale taka łatwa. W tym roku dużo podróżowaliśmy (Seul, Kuala Lumpur, Tajlandia), a co się z tym wiąże, z urlopu zostało tylko kilka dni. Niemniej jednak myśl o zobaczeniu jesieni w Tokio chodziła za mną natrętnie, aż w końcu wymiałczałam u męża zgodę na jeszcze jedną podróż :3

Decyzja, aby zobaczyć Tokio nie była prosta również z powodów emocjonalnych. O takim wyjeździe marzyłam grubo ponad dekadę i jeszcze kilka lat temu, mieszkając w Polsce nie umiałam sobie nawet wyobrazić sytuacji, gdzie finanse pozwoliłyby na taką podróż. Od Tokio zaczęło się też myślenie o emigracji na stałe - to właśnie rozważając wyjazd to tego miasta doszłam do wniosku, że jestem tak rozgoryczona rzeczywistością życia w Polsce, że - po wylądowaniu w kraju, który jawił się wręcz magicznie - nie byłabym w stanie z niego wyjechać.

W podróż do stolicy Japonii wybraliśmy się bardzo wczesnym rankiem. Lot trwał koło 7 godzin i była to jedna z mniej przyjemnych podróży powietrznych, jakie zdarzyło mi się odbyć. Turbulencje trwały właściwie przez większość czasu (uroki latania nad nękanym monsunami Wietnamem?). W Tokio Narita wylądowaliśmy koło godziny 16:00 czasu lokalnego.

Za bardzo nie mieliśmy planu, jak chcemy się przedostać do miasta, więc skusiliśmy się na półtoragodzinną podróż lokalną koleją, aby potem przesiąść się na tokijskie metro. W sumie przyjemnie było posiedzieć sobie w pociągu i oglądać uciekający za oknem krajobraz jesiennej Japonii. Niektóre widoki zielonych pól oraz opustoszałych stacji kolejowych właściwie jak z mangi!

Tokio niestety powitało nas zniechęcająco deszczową pogodą - choć temperatura była znośna (koło 18 stopni), padało nieprzerwanie i na ulicach pojawiały się rozległe kałuże oraz potoki.

Po zameldowaniu się w hotelu (Kitano Arms, w sumie w centrum miasta i dosyć przyjemne miejsce), mimo ulewy zdecydowaliśmy się ruszyć na miasto i coś z niego zobaczyć. Wybór padł na lokalną stolicę otaku - Akihabarę, której oryginalnie nie brałam pod uwagę jako wartej odwiedzenia. Moje lata jako zagorzałej fanki mangi i anime dawno minęły ;). Z braku jednak lepszego pomysłu tam skierowaliśmy swoje kroki. Tokijskie metro okazało się banalne w obsłudze oraz bardzo skuteczne jako środek transportu! Właściwie w ciągu kilku minut można z łatwością zmieniać dzielnice. O ile metro w Singapurze służy jako szkielet transportu publicznego i jest dopełniane autobusami; w Tokio pokrywa centrum miasta gęstą siatką samodzielnych połączeń.

Akihabara słynie z ogromnych domów handlowych i mniejszych sklepików, oferujących ogromny wybór elektroniki, sprzętu grającego, aparatów fotograficznych, ale przede wszystkim mangi, anime, książek, gazet oraz płyt muzycznych.

 Figurki kolekcjonerskie - cena każdej to około 5,000 jenów.

Urocze dziewczyny w okienku kafejki/teatru AKB48

Sama dzielnica jest ogromna i mieści w sobie kilka potężnych budynków, wliczając w to 8 piętrowy dom towarowy Yodobashi-Akiba, zapełniony od góry do dołu elektroniką, zabawkami i kolekcjonerskimi figurkami. Ceny nie zachęcają jednak do zakupów - japoński jen jest dość drogi, a dostępne produkty wcale tańsze.

Pokręciliśmy się trochę, jednak deszcz naprawdę dokuczał, więc zawróciliśmy do hotelu.

Zapraszam na kolejne notki i zachęcam do "polubienia" strony w serwisie Facebook, gdzie pojawią się dodatkowe zdjęcia :)