Chciałam się dzisiaj podzielić trochę myślami na temat mojej "kariery" jako osoba publiczna w ramach mediów społecznościowych. Chciałabym Wam opowiedzieć jak ta droga wyglądała dla mnie i być może naszkicować trochę, jak widzę to dalej.
W 2008 przyjechałam do Singapuru i w listopadzie rozpoczęłam pracę w agencji marketingowej, jako specjalista od marketingu w mediach społecznościowych. To były czasy, gdy idea mediów internetowych zaczynała przybierać na znaczeniu - Internet w domach stał się normą, pojawiły się pierwsze smartfony podłączone stale do sieci 3G, potaniały aparaty cyfrowe, więc więcej osób mogło brać udział w tworzeniu treści, które trafiały do sieci.
Pierwszy blog i doświadczenie w mediach społecznościowych
W ramach mojej pracy przyszło mi więc przyglądać się blogom i wykluwającym się gwiazdom Internetu. By lepiej móc prezentować w pracy pomysły związane z mediami społecznościowymi, miałam konto chyba na każdej platformie: od Friendstera po Twitter. Dużo w tym czasie mówiono o wzrastającym znaczeniu blogów, więc i ja założyłam swój pierwszy anglojęzyczny blog (już niestety nie istnieje).
Mój anglojęzyczny blog był dość mało innowacyjny - pisałam głównie o zakupach kosmetycznych i ciuchowych, nawet kupiłam aparat cyfrowy i próbowałam sobie robić nim zdjęcia. Aż ciężko się nie uśmiechnąć na wspomnienia "starych czasów", gdy aparaty nie miały ekranów, które można było wywinąć do przodu, tylko robiło się "selfki" na ślepo, licząc, że coś z tego wyjdzie ;).
Mimo kiepskiej jakości bloga, szybko został podchwycony przez lokalne agencje, wygłodniałe możliwości promowania produktów swoich klientów. Moje doświadczenia ze sponsorowanymi produktami były... tragiczne. Nie umiałam się dogadać ze sponsorami, nigdy nie byłam zadowolona z oferowanych produktów i ogólnie w efekcie tego chandryczenia się, szybko doszłam do wniosku, że nie chcę robić sposnoringów. Nigdy.
Pisanie anglojęzycznego bloga było jednak mało satysfakcjonujące. Moje zainteresowania nie bardzo pokrywały się z zainteresowaniami Singapurek. Wszystko, co dla nich było codziennością i "oczywistą oczywistością", dla mnie było fascynujące. Odkrycie "circle lens", czy upolowanie podkładu w jasnym kolorze, sprawiało mi ogrom radości i chciałam się tym z kimś podzielić. Ale mój blog przyciągał zamiast innych kobiet... lokalnych mężczyzn, zafascynowanych moją "egzotycznością", którzy, choć zawsze mieli dla mnie sporo komplementów, nie mieli nic ciekawego do powiedzenia w temacie mojego bloga.
Blog "Azjatycki Cukier"
W początkowych latach, by w ogóle było nas stać na wynajem, wynajmowaliśmy mieszkanie na peryferiach. Codziennie sporo czasu upływało mi w transporcie, dopiero budowaliśmy swoją siatkę społeczną. Zaczęło mi brakować kontaktu. Takiego zwykłego, błahego gadania. Nawet o kosmetykach, fryzurach i takich tam... Chciałam komuś opowiedzieć o moich odkryciach, jak choćby "circle lens" czy wielgachnych, doklejanych rzęsach i pomysłach z kolorowych gazet. Tak w maju 2010 powstał blog Azjatycki Cukier.
Ponieważ wtedy jeszcze nie było takiego nacisku, by się nie promować samemu na forach, umieściłam link do bloga w moim profilu na forum wizaz.pl i po około miesiącu, blog zaczął zyskiwać publiczność. W czerwcu wrzuciłam kilka filmów na YT, które spotkały się ze sporą aprobatą.
 |
| Pierwszy filmik |
Te pierwsze miesiące wspominam jako dość... dziwne. Jako dziewczyna mieszkająca w Polsce, uchodziłam za "szaraczka", nic szczególnego, ot dziewczyna, jak tysiące innych. Komplementy prawione przez mężczyzn w Azji są zawsze tylko z fascynacji moją relatywną egzotycznością. Jednak od pierwszego dnia na YT, 90% komentarzy jakie dostawałam zawsze było komplementami. Dla kogoś, kto nigdy nie myślał o sobie w tych kategoriach, było to dziwnym doświadczeniem.
Praca w korporacji
W listopadzie 2010 rozpoczęłam zatrudnienie w nowym miejscu. Nowa pozycja w bardzo dynamicznej firmie i kontynuacja wynajmu na peryferiach dość uszczupliły ilość czasu, jaki mogłam przeznaczyć na moją działalność, ale w 2011 roku, zarówno kanał i blog kontynuowały swój wzrost. Za namową publiczności, mówiłam trochę więcej o życiu w Singapurze, pokazywałam przepisy na ciasta oraz kontynuowałam wątek kosmetyczny.
W listopadzie 2011 roku na kanale pojawił się pierwszy vlog... i spotkał się z bardzo.. ekhem... słabym przyjęciem xD. Tak, jestem miałczliwą, egzaltowaną osobą, która zachowuje się "dziwnie" i którą bawią błahe rzeczy. Choć już wcześniej kilka osób zwracało uwagę na mój wysoki głos, chyba nikt się nie spodziewał, że na co dzień jest tak wysoki.
 |
| Pierwszy "vlog" |
W kwietniu 2011 roku, firma przeniosła się na peryferia, rozpoczynając jeden z trudniejszych okresów w moim życiu. Przez nietrafną konfigurację tras transportowych, dziennie zdarzało mi się spędzać ponad 2,5-3 godzin w komunikacji miejskiej. Nagle nawet tak proste sprawy, jak wyjścia na siłownie czy zakupy, stały się małymi wyprawami. Nie mogłam spotkać się na lunch lub kolację ze znajomymi, którzy wszyscy pracowali w centrum.
Mam zasadę, której przestrzegam bezwzględnie - nie koleguję się z osobami w pracy. Nie chcę brać udziału w ploteczkach i wewnętrznych zagrywkach. Nie obchodzi mnie kto kogo lubi i kto co myśli o tej, czy innej osobie, jej sukience czy zachowaniu. Mnie interesuje tylko, czy działamy jako zespół i praca idzie do przodu. Mogę być z kimś blisko tylko jeśli nie ma między nami żadnej zależności zawodowej.
W związku z tym, przez cały ten czas działalność na blogu i kanale YT oferowała mi sporo pozytywnych odczuć. Obojętnie jak izolująca była nowa sytuacja, zawsze miałam moje internetowe siostry, przyjaciółki i znajome, które oferowały wsparcie, swój humor, interesujące uwagi. Zawsze coś się działo, zawsze były jakieś pytania, pomysły, czasami kłótnie i kontrowersje - ale mimo wszystko, te rzeczy były czymś, co wzbogacało moje życie.
Skoro praca w tej firmie była tak przygnębiająca, czemu nie odeszłam? Dałam się skusić wizją sukcesu. Radziłam sobie naprawdę dobrze, więc head hunterzy zaczęli zapraszać mnie na rozmowy.
Gdy zatrudniająca mnie wtedy firma zorientowała co się dzieje, zaproponowali awans na szczebel menadżera regionalnego i podwojenie pensji. Skusiłam się i zostałam, na dobre wchodząc w jeden z najgorszych okresów w moim życiu.
Radzenie sobie dobrze zawodowo nigdy nie wynagrodzi wszystkiego innego. Pod wszystkimi względami "osiągnęłam sukces", jednak ten sukces nie był tym, czego oczekiwałam. Nagle przyszło mi pracować bezpośrednio z samym CEO, który walił tekstami w stylu "musisz być gotowa umrzeć dla firmy", po czym pakował się do swojego Jaguara i jechał na lotnisko, by wyruszyć na 3 tygodniowe wakacji na luksusowej wyspie ze swoją dziewczyną. Ja zostawałam w tyle, marnując czas na transport i czując, jakby życie się zatrzymało w miejscu.
Rozwój kanału YT i poszerzenie tematyki
W 2012 roku ośmielona zachętami widowni, zaczęłam drążyć głębiej tematy związane z życiem w Singapurze, starając się wprowadzać treści bardziej personalne. Nikt nie jest w stanie przygotować Was na to, co się dzieje, gdy stajecie się "osobami publicznymi". Nie ukrywam, że miało to swoje zalety - kontakt z innymi, na którym tak mi zależało u początków mojej twórczości, osiągnął bardzo satysfakcjonujący poziom. Im więcej pozwalałam siebie poznać, tym więcej szczerości i otwartości widownia oferowała w zamian. Jednym z przełomowych momentów kanału, było gdy nagrałam filmik "5 faktów o mnie", w którym mówiłam między innymi o problemach z pisaniem zgodnie z zasadami ortografii.
Przyznanie się do słabości i wad z jednej strony pozwala zbliżyć się do innych, ale... Każdy z nas ma swoje wady i zalety, rzeczy z których jest dumny i te mniej chwalebne. Gdy z całego zestawu personalnych niuansów i doświadczeń, wybieramy tylko kilka i nagłaśniamy je, analizujemy, przyglądamy się im, łatwo zgubić perspektywę i założyć, że życie innej osoby składa się tylko z tych elementów. Poznajemy się bliżej, ale oddalamy się jednocześnie.
Kontakt, który wykształcił się na fali tej otwartości, choć cenny i odżywczy, potrafi się stać zbyt intensywny. Im więcej informacji zostaje wymienionych, tym trudniej utrzymać je w całości. Kawałki wykruszają się, przeinaczają, gubią gdzieś w natłoku informacji i naturalnych ograniczeniach komunikacji. Zaczęłam nagminnie obserwować pod moimi filmikami dziwne tango - co bardziej ciekawskie (wścibskie?) osoby z publiczności, by "wymusić" na mnie zeznania z nawet najbardziej intymnych sfer mojego życia, pisały prowokujące oskarżenia. Na przykład osoba, chcąca wymusić szczegółowe informacje o tym, skąd mieliśmy pieniądze na bilety lotnicze do Singapuru, pisała "Rodzice zasponsorowali Ci wyjazd!", oczekując, że sprostowując tą błędną wypowiedź, wyjawię szczegóły, skąd i ile mieliśmy pieniędzy na wyjazd. Jeśli nie sprostowałam, ani nie usunęłam tego typu "zaczepek", po kilku miesiącach, trafiały do mnie komentarze "gdzieś czytałam, że rodzice zasponsorowali Ci wyjazd, nie pamiętam gdzie, ale gdzieś na Twoim blogu....", pisane przez osoby, które szczerze nie wyłapały, że ta informacja była tylko prowokacją i nie pochodziła ode mnie.
O ile wcześniej miałam wrażenie, że zbliżam się do mojej publiczności, z czasem sprawy przybrały inny kierunek. Coraz więcej rozmów stawało się mozolną walką o bycie zrozumianym. Mimo wszystko, balans pozytywów znacznie przewyższał ilość negatywów.
Pierwszy, wielki błąd
W 2012 roku wypuściłam dwa filmy, które przypieczętowały wzrost mojego kanału.
Pierwszy to "transformacja w żywą lalkę". W 2012 roku coraz więcej blogerek makijażowych było dostrzeganych przez publikę i w reakcji pojawiło się sporo krytyki makijażu jako takiego. Makijaż fe, makijaż zły, tapeta, szpachla, itd. Mój filmik był odpowiedzią na to i pokazywał ciężki, dziwaczny i teatralny makijaż. Była to też moja odpowiedz na post w ramach portalu Demotywatory.pl, który używał mojego zdjęcia z dopiskiem "Zamiast obrażać plastiki, chwal naturę". Nie, dziękuję za takie sztuczne stawianie mnie na wyimaginowanym piedestale naturalności, która z mojej perspektywy nie jest w żaden sposób "lepsza".
Doza kontrowersji w erze dyskusji na temat makijażu, przyciągnęła nie tylko fanów makijażu, ale też fanów krytykowania makijażu. Po tym filmiku, paradoksalnie, kanał zaczynał zyskiwać na widoczności poza swoją "urodową" niszą. Wtedy wydawało mi się to dobrym pomysłem, bo przyspieszyło wzrost kanału. Naiwnie wierzyłam, że jeśli przybywa mi widzów, znaczy, że to co tworzę, musi być dobre.
Drugi filmik, który ostatecznie stał się najczęściej oglądanym filmikiem na moim kanale (ponad 700 000 wyświetleń), to film o prostowaniu zębów wkładkami Invisalign. Ten filmik był swego rodzaju momentem zwrotnym dla mojej twórczości. Przyciągnął do kanału publikę niezainteresowaną fryzurami czy kremami BB. Kwestie uzębienia to temat, który cieszy się naprawdę ogromną popularnością.
Przybyło mi subskrypcji i nowych widzów. Każdy film urodowy, jaki wypuszczałam, nie prowadził już jednak do konwersacji - był powoli zalewany prośbami o więcej filmów o Singapurze i emigracji. Praktycznie 40% wszelkich pytań, jakie dostawałam, było o sprawy emigracyjne (reszta była rozbita pomiędzy różne tematy). Im więcej odpowiadałam na pytania o wyjazd i życie w Singapurze, tym bardziej naturalnie kanał zaczął więc skręcać w stronę tej tematyki. I to był błąd.
2013 - przejście w stronę bloga o emigracji i życiu na emigracji
W 2013 roku wypuściłam serię wysoce wypraszanych vlogów oraz całą serię filmików w temacie emigracji. Co może nie było widoczne dla mojej widowni to to, jak kiepsko owe vlogi radziły sobie jako filmy. Vlogi z "życia w Singapurze" mają śmiesznie niskie współczynniki oglądalności (procent widowni, który wyłączał filmik po określonym czasie) - mało kto jest w stanie strawić więcej jak 30 sekund patrzenia na obce mu miasto czy nieznane potrawy. Konwersacje właściwie wymarły pod tymi filmikami i było dla mnie bardzo odczuwalne, jak nieatrakcyjny jest naprawdę tego typu materiał. Każdy chętnie chwali takie tematy, ale mało kto ma ochotę je konsumować.
Filmy bardziej informacyjne też nie zadowalały, zwłaszcza części publiki, która w dużej mierze, pod przykrywką zainteresowania podróżniczego, szukała recepty na gwarantowaną pracę. Jakąkolwiek pracę. I mimo wszelkich ograniczeń formalnych, dla zdesperowanych i zmęczonych bezrobociem w Polsce, wizja wyjazdu do kraju, gdzie ktoś inny "osiągnął sukces" wydawała się bardziej prawdopodobnym scenariuszem, niż znalezienie czegoś we własnym kraju. Im więcej próbowałam rozwiać tą iluzję, tym więcej przyciągałam osób, które nie chciały tego słyszeć.
O pracę jest wszędzie trudno; a jeśli jest się obcokrajowcem, jest jeszcze trudniej. Tyle osób desperacko chciałoby usłyszeć, że wystarczy skończyć takie i takie studia, i można spakować walizkę, i zacząć pracę w innym kraju, zostawiając za sobą szarzyznę ojczyzny i wyzwania na trudnym rynku pracy... Niestety, to nie tak działa.
Pierwsza połowa 2013 upłynęła więc w dziwnym impasie, gdzie nikt nie był do końca usatysfakcjonowany. Szukający "recepty na sukces" byli rozżaleni, inni nie do końca nie wchodził w interakcje z tym, co tworzyłam, zaś moja oryginalna grupa widzów, która dołączyła do mnie ze względu na zainteresowanie fryzurami i ciekawymi kosmetykami, dostawała w swoim feed'zie YTowym filmy z całkiem innej dziedziny. Choć kanał zyskiwał subskrypcje, mój kontakt z widzami tracił na jakości.
Zmiana kierunku: więcej sensacji i rozrywki
Dopadała mnie swego rodzaju frustracja. Ciągnęłam temat emigracji, bo wydawało mi się, że kogoś to uszczęśliwi i patrząc po komentarzach, i zalewających mnie mailach w tym temacie, można było dojść do takiego wniosku. Ale obie strony były nieusatysfakcjonowane. Brakowało mi czegoś, co przywróciłoby ten element oryginalnej fascynacji, która napędzała wcześniejsze lata mojej aktywności. Zaczęły się więc filmiki o PopinCookin', dziwnych produktach urodowych, drobnych DIY (wianki, czapka), filmy o ubiorze...
Koło października 2013 jednak coś się złamało pomiędzy mną i widownią. Kanał obrastał w siłę, przyciągając osoby o różnych zainteresowaniach - fryzury, makijaże, emigracja, podróże, prostowanie zębów, DIY... Obojętnie jaki filmik wgrałam, nie wywoływał on konwersacji, tylko litanię życzeń, bym nagrała filmik o czymś innym. Nie było już tej radości, błahości i lekkoduszności między nami... Niczym dwoje znajomych, którzy zamknięci razem w pokoju, wyczerpali ilość tematów do rozmów i sfrustrowani ciągle liczą, że z następnym zdaniem jakie wymienią, pojawi się coś ciekawego...
Pierwsza przerwa i restart 2014
Od października 2013 do stycznia 2014 po raz pierwszy na kanale zapanowała pustka. Bardzo pochłaniało mnie pisanie serii "100 sekretów" oraz zajęci byliśmy przeprowadzką do bardziej centralnej dzielnicy, co częściowo przyczyniło się do braku czasu na tworzenie treści na kanał YT. Choć ostatecznie przez serię "100 sekretów" w całości przedarła się jedynie mała grupa czytelników, pisanie jej było dla mnie bardzo satysfakcjonujące. Choć kanał YT stracił już na tamtą chwilę swój urodowy charakter, moje zainteresowanie tematem pielęgnacji wzrastało. Im więcej wiem o kosmetykach, składnikach i teorii pielęgnacji, tym bardziej temat mnie fascynuje.
W styczniu 2014 powróciłam do nagrywania, ale postawiłam na tematy kosmetyczne. Po raz pierwszy odważyłam się robić makijaże przeznaczone do noszenia na co dzień, mimo, że sama mam ogromne zastrzeżenia co do moich zdolności jako makijażysta. Ale kreatywne wyzwanie, jakim było interpretowanie trendów makijażowych, sprawiało mi sporo frajdy. Przedstawiałam też intrygujące mnie gadżety do pielęgnacji i przyznam, że te miesiące twórczości wspominam dość dobrze. Miałam wrażenie, że udaje mi się znaleźć ponownie tą magię kontaktu z innymi, którzy dobrze bawili się śledząc moje poczynania.
Drugi, wielki błąd...
Zanim przejdę dalej, by opisać co się stało w lutym 2014, musimy się cofnąć kilka miesięcy. Rok 2013 roku był też przełomowy dla mnie pod kątem personalnym. Po zmianach pracy i sporej dozie przemyśleń na temat tego, co właściwie chcę robić w życiu i czy kariera w korporacji naprawdę wynagradza poświęcenia, których wymaga, udało mi się podjąć nową ścieżkę karierową. Może... doszłam do wniosku, że nie mam jednak ochoty umierać za czyjąś firmę. Zmieniliśmy też mieszkanie na dużo przyjaźniej ulokowane, co znacznie zredukowało ilość czasu, jaką dziennie spędzałam w podróży.
Te pozytywne zmiany odbiły się na moim życiu. Mniej czasu spędzałam w pociągach i autobusach, więc i więcej czasu miałam dla siebie. Zaczęłam codziennie spacerować, zmieniłam sporo nawyków, zrezygnowałam z siłowni i ćwiczeń, "zdrowego odżywiania" oraz poczyniłam pierwsze kroki w kierunku diety roślinnej.
Ciężar poprzednich, trudnych lat zaczął spadać z moich ramion, jak i .. tyłka ;). Choć moja waga waha się i co roku albo tyję, albo chudnę, ta zmiana wydawała mi się jakaś.. inna. Zgubiłam parę kilko w czasie, kiedy życie zaczęło się układać i wiele innych, dobrych rzeczy działo się dookoła. Wśród filmików o gąbkach do twarzy i klipsach na nos, wypuściłam drugie wideo, które uznaję, za jeden gigantyczny błąd.
Filmik o prostowaniu zębów przyciągnął do mojego kanału osoby nie podzielające moich zainteresowań - na kanale zrobił się szum komunikacyjny, z którego nie wynikło nic dobrego. Jednak filmik o odchudzaniu, był prawdziwy gwoździem w trumnie.
Odchudzanie to bardzo, bardzo, bardzo mroczny temat. O ile z zębami większość osób bez problemu przyzna, że nie miałoby nic przeciw posiadaniu prostych i białych, o tyle z odchudzaniem mamy o wiele bardziej zawiłą i bardzo ponurą relację. Temat tracenia wagi fascynuje nas i przeraża, pociąga i odraża za razem.
Najgorsze było jednak dostać informację zwrotną, że w pewnym sensie, nie tyle chudość jest oczekiwana, co pewna dyscyplina. Nie ważna waga i jak wyglądasz, ale ważne, że "o siebie dbasz". Musisz mieć jakieś zasady, musisz sobie czegoś odmawiać, musisz się kontrolować.
Mój film o chudnięciu bez wyrzeczeń i motywacji był najwyższej rangi bluźnierstwem. Był zaprzeczeniem tego, czego oczekujemy od kobiet: umiejętności samokontroli. Wagę traktujemy w odniesieniu do kobiet, jako wyznacznik, ile kontroli ma ona nad sobą i swoim życiem. Ćwiczenia, zasady, rutyny - ciągłe gadki o motywacji, wszędobylskie hasełka motywacyjne, kult "dbania o siebie" i wyrzeczeń, to coś naturalnego i bezrefleksyjnie akceptowanego. Skoro nie praktykuję samokontroli, tylko sięgam po to ciastko, kiedy mam ochotę, to kim jestem jako kobieta? Czy pozwalam sobie tak ze.... wszystkim? (pozostawię niedopowiedziane, co kryje się pod "wszystkim")
Ten filmik zaczął gromadzić wokół mnie negatywną energię, na którą nie byłam przygotowana. Choć w filmiku wprost mówiłam, że nie poświęcam sprawom jedzenia i ćwiczeń zbyt dużo uwagi, dostawałam maile z pytaniami, o najdrobniejsze szczegóły mojego życia - "co jeśli nie jesteś głodna w porze posiłku?". Chyba oczywiste, że nikt nie będzie jadł na siłę... okazało się jednak (ku mojemu przerażeniu), że dla wielu osób, to nie jest takie oczywiste. To tylko jeden z wielu przykładów tego, z czym przyszło mi się zmagać po publikacji tego filmiku...
Lata twórczości, sensacji i nieporozumień, zaczęły się kumulować wokół mnie i mojej twórczości. Ten kontakt i radość, które towarzyszyły mi przez lata tworzenia, zaczęły być wypychane przez różne żale i obustronne rozczarowanie. Coś przestało działać. Wtedy jeszcze nie widziałam co...
Do trzech razy sztuka....
W kwietniu 2015 wybrałam się na wakacje z rodziną. Pojechaliśmy na wyspę, gdzie 3 lata wcześniej ja i Sławek, we dwoje, świętowaliśmy początek zmian na lepsze w naszym życiu. Efektem tych transformacji była opisywana przeze mnie powyżej utrata wagi i pozytywny rok 2013. Gdy byłam na tej wyspie po raz pierwszy w 2012 roku, pamiętam, że czułam się jak pączek. Mimo regularnych ćwiczeń i bardzo "zdrowej" diety, miałam wrażenie, że jestem zapuchnięta, ociężała...
2013 był pierwszym krokiem w stronę diety roślinnej, ale w sierpniu 2014 przestawiłam się kompletnie na wegetarianizm z okazjonalnymi owocami morza (krewetki i te sprawy). Mimo, że przestałam chodzić na siłownię i ćwiczyć, po raz pierwszy czułam się sprawna i moje ciało wyglądało atletycznie. Choć moja waga była może nawet ciut wyższa, niż z czasów mojego pierwszego filmiku o odchudzaniu, wyglądałam bardzo szczupło, tak jakby ktoś spuścił nadmiar wody spod mojej skóry.
Nie wiem co mnie podkusiło, aby opublikować zdjęcie porównujące jak wyglądałam w 2012 i wtedy. Może odrobina próżności? Może widziałam w tych zdjęciach inną transformację - z osoby, która zarzynała innych w korporacji (wybacz K, nie było innego wyjścia, strasznie mi zawadzałeś ;p), do osoby, która znalazła szczęście na swoich własnych warunkach. Wraz z tamtym ciałem, zostawiłam za sobą życie, w którym chciałam robić wszystko idealnie - chciałam awansów w pracy, ciała z siłowni, zdrowej diety pełnej brązowego ryżu, chudej piersi kurczaka i kupy zieleniny. W 2015 wiele rzeczy się dla mnie zmieniło, znalazłam swój głos i swoją drogę. Nie ważne było jak wyglądam, ważne było, że po raz pierwszy czułam się zdrowo. Nawet jeśli doszłam do tego zdrowia bardzo niekonwencjonalną ścieżką.
Jednak zdjęcie zostało odebrane jako kolejne bluźnierstwo. Może i moje ciało opowiadało pewną historię, jednak nie była to atrakcyjna historia. Moja widownia tak głęboko przeżywała jak wyglądam, że jakoś z tego "przeżywania" czułam się... usunięta. Nie ważne było, co ja mam do powiedzenia, czy co prezentuję, z czego jestem zadowolona. Nagle moje ciało stanęło w środku uwagi. Stałam się rzeczą. Obiektem intensywnego przeżywania. Ja i moje przyjaciółki, moje wirtualne siostry, moje internetowe znajome, które przez lata były ze mną, dorastały ze mną, walczyły u mojego boku, które wspierały mnie w trudnych chwilach, rozbawiały, gdy było mi smutno, uczyły się na moich błędach i zapraszały mnie do swojego życia... rozpadłyśmy się na dwa światy.
Załamanie...
Ostatni filmik wgrałam w 2014 roku i jakoś nie umiałam powrócić do nagrywania. Najpierw emocjonalny ciężar po opublikowaniu filmiku o moich starciach z systemem opieki medycznej w Polsce coś przeważył, a potem wspomniana afera ze zdjęciem z wakacji przypieczętowała sprawę... Obojętnie co chciałam nagrać, co chciałam przekazać, miałam wrażenie, że nikt nie jest tym zainteresowany. Czułam, że cała uwaga nagle przesunęła się na mnie. Kim jestem? Czy jestem autystyczną anorektyczką? Oportunistką, która dorobiła się kariery na barkach swego męża? Kłamczuchą, która oszukuje publiczność?
A może po prostu zwykłą, nudną dziewczyną z małego miasta, której los sprezentował więcej, niż innym? Może nie ma we mnie nic aż tak fascynującego czy szczególnego, bym mogła kogoś nauczyć tego, jak "odnieść sukces". Może moje hobby są powierzchowne i mało ambitne, może moje życie o wiele zbyt nudne, by stało się treścią vlogów. Mój gust mało wyrafinowany.
Nie trzeba mi tego tłumaczyć. Doskonale zdaję sprawę ze swojej "zwykłości" i nie mam wątpliwości, że wiele z tego, co mi się w życiu "udało", jest kwestią zbiegów okoliczności. Jedyne, co mogę sobie przyznać jako atut to to, że kiedy trafiają się okazje.. chwytam się ich. Nie stoję w kącie i czekam, aż los mnie mianuje. Podejmuję ryzykowne decyzje i często płacę za nie cenę.
Gdy jesteście twórcą na YT, stajecie przed dziwnym wyzwaniem: widownia domaga się i pragnie autentyczności. Ale jeśli nie spełniacie oczekiwanego standardu: nie pocicie się na dywanie z Ewą Ch., nie czytacie Murakamiego i nie porcjujecie starannie czekolady, robiąc zdjęcia na insta zielonego koktajlu, nie zachodzicie w ciążę... oj, wtedy wasza "autentyczność" będzie ciągle kwestionowana, rozwiercana na części, przekręcana.
Ja pozwoliłam poznać się właśnie jako osoba, którą jestem. A nie jestem nikim szczególnym i mam wrażenie, że z czasem, bardzo rozczarowało to wielu z moich widzów.
W moich starych filmikach widziałam coraz wyraźniej wszystkie błędy, zwichnięcia i negatywną energię, którą z czasem one skumulowały. Nie byłam zadowolona ani z tego, co reprezentowały, ani gdzie mnie zaprowadziły. Drażniła mnie sama ich egzystencja, więc je usunęłam, licząc, że choć trochę złagodzi to ból utraty czegoś, co było dla mnie tak ważne...
W moich starych filmikach widziałam coraz wyraźniej wszystkie błędy, zwichnięcia i negatywną energię, którą z czasem one skumulowały. Nie byłam zadowolona ani z tego, co reprezentowały, ani gdzie mnie zaprowadziły. Drażniła mnie sama ich egzystencja, więc je usunęłam, licząc, że choć trochę złagodzi to ból utraty czegoś, co było dla mnie tak ważne...
2016 i "CUKIER"
Mimo tych trudności, jedno się nie zmienia: dalej cienię sobie kontakt z moimi widzami. Z perspektywy czasu, moje błędy w rozwijaniu kanału YT stały się dla mnie bardziej widoczne. Każdy, kto tworzy na YT, blogach czy w innej formie, chce nawiązać kontakt z jak największą ilością osób, które współdzielą zainteresowania i pasje, z którymi mogą się wymienić czymś interesującym. Jednak rozwijając mój internetowy kącik, zbyt często sięgałam po tematy, które przyciągały widownie, z która niewiele mnie łączyło.
Wiele hobby, które przedstawiałam, mnie samą przestało interesować na przestrzeni lat. Kiedyś bawił mnie każdy dziwny gadżet do pielęgnacji, a teraz wolę się wczytywać w prace naukowe na temat składników kosmetycznych. Kto wie, jak będzie to wyglądać za rok...
Mimo wszystko, brakowało mi tego kontaktu między nami, magii tworzenia i dzielenia się swoimi pomysłami. W marcu założyłam więc nowy kanał, licząc, że jeśli trafią tam tylko osoby zainteresowane mną, nie dietami czy emigracją, uda się odtworzyć klimat pozytywnej komunikacji.
Porażka
Zanim otworzyłam kanał "Cukier" w marcu 2016, postanowiłam zapisać się do akcji Hair For Hope. To organizowana co roku w Singapurze akcja charytatywna, gdzie tysiące ochotników goli głowy na scenie - takie szokujące "show" przyciąga uwagę mediów i publiki, więc i sponsorzy chętnie się przyłączają. Zbiera się pieniądze, organizuje rożne akcje związane z promocją wiedzy na temat raka u dzieci i działalności fundacji.Szczerze mówiąc, nie myślałam zbyt wiele na temat samej akcji, gdy się zapisywałam. Przez lata wiedziałam o niej i pewnego razu doszłam po prostu do wniosku, że mogę zrobić coś więcej, niż tylko dać pieniężny datek. Mam luźną relację z moimi włosami (do stopnia, że latami nie chodzę do fryzjera) i wydawało mi się, że warto je "poświęcić" w takiej akcji, ponieważ wiem, że włosy są u kobiet uważane za "cenne". Więc jeśli ja mogę się z nimi rozstać relatywnie bez problemu, a przyczyni się to do czegoś dobrego, to czemu by nie spróbować?
Gdy termin golenia się zbliżał, zaczęło do mnie docierać, jak ciężko będzie połączyć chęć wzięcia udziału w akcji wraz z działalnością na nowym kanale. Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale bałam się, że po akcji zostanę zalana linkami do zbiórek na każdą hipotetyczną Kasię i Tomeczka z rakiem, bo skoro pomagam dzieciom na raka w Singapurze, to czemu nie tym z Polski? Nie raz dostawałam linki do taki zbiórek i zawsze odmawiałam promowania ich - bo jeśli zgodzę się na jeden, to nie fair byłoby odmówić wszystkim innym. By być uczciwym, musiałabym zamienić wszystkie moje media społecznościowe w jedną wielka tablicę ogłoszeń charytatywnych.
Jednak wszystko potoczyło się w kierunku, którego nie przewidziałam. Choć widzowie ogólnie dobrze odebrali akcję, filmik został zalany pytaniami o peruki. Od 8 lat nie mieszkam w Polsce i nie zdawałam sobie sprawy, że w ojczyźnie pomaganie osobom chorym na raka widzi się głównie (jeśli nie jedynie?) przez pryzmat peruk. Było (i jest) to dla mnie podejściem dziwnym i trudnym do zaakceptowania, bo rak to nie to samo co alopecja. Nie każdy traci włosy w ramach procesu leczenia, nie każdy automatycznie potrzebuje, czy chce uzyskać od innych perukę. Bardzo bolało mnie, gdy akcja w której brałam udział, była oceniana, jako "bezsensowna", tylko dlatego, że zamiast na perukach, skupiała się na zbieraniu funduszy. Jak tonący brzytwy, chwyciłam się linii obrony, że nie każdy chory na raka chce mieć perukę i nie ma w tym nic nienormalnego. Widownia odebrała to jako zobowiązanie, że teraz stanę się "ambasadorem łysej głowy" - tak mnie dosłownie mianowała jedna z widzek. Mimo, że w filmiku podkreślałam, że nie mam zamiaru podporządkowywać mojego życia czy twórczości konkretnej akcji, zostałam nagle "mianowana" do takowych działań.
Po raz kolejny przestałam być osobą, a stałam się "czymś" - ogoloną głową tym razem. Moja widownia chciała sobie na nią popatrzeć, poprzerywać patos (bathos w tym wypadku?) "promowania łysej głowy", postawić moje wygolone włosy na wyimaginowanym piedestale i poczuć się, że poprzez oglądanie moich filmów pomagają jakoś osobom po chemioterapi. Problem w tym, że nie ma czegoś takiego, jak "promowanie łysej głowy" i wystarczy się chwilę zastanwoić, by bez problemy zrozumieć czemu. Dookoła nas nie brakuje osób bez włosów - byle wyłysiały dziadek na ulicy nie jest "ambasadorem łysej głowy", wspierającym dzieci po chemioterapii. Tak samo jak każdy skinhead, Mathew Santoro czy inna osoba (erm, pamiętacie jak Britney ogoliła sobie głowę?), która z jakiś powodów ma ogoloną lub łysą głowę nie ułatwia życia osobom po chemioterapii.
Tyle osób pisze o scenariuszach, gdzie było świadkami okrucieństwa społeczeństwa wobec osób bez włosów. Przepraszam bardzo, ale co robił ów świadek? Stał z boku jak owca? Trzeba było ochrzanić napastników, nie czekać, aż jakaś Basia na YouTubie zbawi świat :|.
Po tylu lekcjach, które nauczył mnie YT, jak to możliwe, że po raz kolejny zastawiłam na siebie pułapkę? Nie wiem. Nie wiem, na co liczyłam.
Co dalej?
Szczerze mówiąc, czuję się zagubiona. Jak iść dalej, po tylu błędach i porażkach? Jak tworzyć, gdy każdy temat wydaje mi się potencjalną miną bombową. Podzielić się strojem? Co jeśli skończy się analizowaniem mojej wagi? Pokazać swój dzień? Nie chcę zdradzić przez przypadek gdzie pracuję i znowu dostawać pogróżki, co to moi współpracownicy dostaną w mailu na mój temat, czy tłumaczyć się przed znajomymi, dlaczego osoby z Polski próbują dodawać ich jako znajomych na Facebooku. Opowiedzieć o czymś? I znowu znosić kanapowe psychoanalizy internetowych specjalistów, gotowych wypatrzeć u mnie przekrój schorzeń psychologicznych, tylko dlatego, że nie kreuję różowej wizji idealnego życia? Pokazać się z krótkimi włosami i patrzeć, jak widownia zakręca się w spiralę nielogicznego myślenia, że ogolona głowa coś lub kogoś "uzdrowi"?
Brakuje mi tego kontaktu, który miałyśmy (mieliśmy) - kontaktu nie najeżonego czyhaniem na okazję, by walnąć "bo Ty jesteś taka..." i wylewania żalów; kontaktu, który nie napawa mnie snuciem najczarniejszych scenariuszy. Mój własny lęk przed kolejną burzą internetową powstrzymuje mnie przed tworzeniem w sposób otwarty i szczery, ale bez tego nie mogę liczyć na otwartość i szczerość widowni.
Chcę by kanał "Azjatycki Cukier" wrócił do swoich korzeni - przedstawiania moich urodowych fascynacji, które teraz objawiają się głównie analizowaniem składników przez pryzmat badań klinicznych i rozpracowywania ich mechaniki. Jeśli chodzi o same filmiki, muszą one jednak trochę poczekać, bo nie mam wątpliwości, że moja obecna sytuacja włosowa przyćmiłaby cokolwiek, co chciałabym powiedzieć.
Jestem też bardzo podekscytowana faktem, że moje czytelniczki dobrze oceniają długie wpisy tutaj na blogu - niby żyjemy w czasach, gdzie wszystko ma być krótkie i zwięzłe, a jednak widać, że jak ktoś jest zainteresowanych tematem, potrafi docenić głębszą jego eksplorację. Mam w planach wiele wpisów, które będą bardzo szczegółowe i mam nadzieję, że się Wam spodobają :).
Ale sprawa tworzenia nieurodowych treści pozostaje otwarta. Obiecałam sobie, że do listopada chcę to wszystko przemyśleć. Nie chcę, by CUKIER był pełen klipów o niczym, bo brak mi odwagi przedstawić cokolwiek. Chciałam się podzielić tą historią tutaj, bo chciałam móc spojrzeć na te wydarzenia i umieć wyciągnąć z nich wnioski. Nie ukrywam, że liczę na Wasz odzew i uwagi.
Może z Waszą pomocą uda mi się to jakoś wymyślić.
PS. Dziękuję wszystkim za komentarze, ale chciałabym zwrócić uwagę, że w mojej narracji jest bardzo mało odniesień do negatywnych komentarzy kierowanych do mnie - głównym problemem jest jak negatywność małej części widowni, wpływa na innych widzów i ich kontakt ze mną. Osoby o neutralnym i pozytywnym nastawieniu bardzo łatwo bywają wciągnięte w dramat, którego są początkowo jedynie świadkami. Dla mnie głównym problemem jest nieradzenie sobie z faktem, że często moja własna twórczość i wynikający z niej kontakt, schodzą na drugi plan, gdy górę biorą emocje, sensacja i próba walki o bycie zrozumianym. Jak twórca mam ten przywilej, że dostaję mnóstwo wsparcia, jak i narzędzi, do radzenia sobie z atakami kierowanymi bezpośrednio na mnie. Ale mało kto nawet chce zauważyć, że cała widownia (jak długo wchodzi w interakcje wykraczające poza jedynie oglądanie czy czytanie) doświadcza negatywności i jej konsekwencji. Jak to mawiał Nietzsche: "Kiedy spoglądasz w otchłań ona również patrzy na ciebie."
Wierzę, że problem byłby mniejszy, gdybym nie rozrastała kanału poruszając tak szeroki wachlarz tematów, przyciągając widzów, którzy potem nie byli zainteresowani połową moich tworów. Takie środowisko idealnie kusi, by dać się wciągnąć w bardziej ponure dyskusje, lub szukać sposobu na urozmaicenie sobie nudnego materiału jakąś sensacją. Fakt, że ja sama często tworzyłam treści, bardziej z myślą o uszczęśliwieniu kogoś (niż mnie samej), nie pomagał.
P.S. Jeśli ktoś przeczytał całość, to gratuluję... ponad 4700 słów xD To jak 10% książki...
