Hello Tokio - dni IV i V

W tym tygodniu blog został odrobinę zaniedbany, głównie dlatego, że jedyną garstkę wolnego czasu poświęciłam na reaktywację Azjatyckiego Bazaru - tym razem ze stałą ofertą i produktami, które mam nadzieję się Wam spodobają :). Oczywiście, mam zamiar dołożyć kilka innych, ale w późniejszym czasie.

Teraz czas na powrót do relacji z Tokio. Nasz 4 dzień wypadał w sobotę i postanowiliśmy przeznaczyć go na zwiedzanie kilku dzielnic. Na pierwszy ogień poszła dzielnica Roppongi - to co nas zmotywowało do obrania tego kierunku, to zachęcające opisy w przewodniku, sugerujące, że to dzielnica uroczych knajpek, sklepików, jak i bogato wyposażonych supermarketów. Za cel postawiliśmy sobie przywiezienie z Japonii ich osławionych słodyczy (zwłaszcza wielosmakowych Kit-Katów!), ale w małych sklepikach w dzielnicach centrowych wybór był mało zadowalający.

Roppongi rzeczywiście okazało się bardziej swojską dzielnicą, z niską zabudową i przyjaznym klimatem, ale było to dla mnie bardzo smutne doświadczenie. Nie zrozumcie mnie tutaj źle - piszę głównie z perspektywy osoby, która mieszka w multikulturowym i multirasowym kraju. Nigdzie, tak jak w Roppongi, nie widziałam tak rażącej separacji ludzi białych od Japończyków. W Roppongi widzieliśmy duże grupy ludzi białych, siedzących w grupach w swoich włoskich kafejkach, kupujących importowane z Europy autentyczne produkty oraz mijających ich jakby całkowicie innym tunelem Japończyków.

Zrobiło to na mnie negatywne wrażenie z kilku powodów. Po pierwsze, każda biała osoba, po której było widać, że jest lokalna, strasznie zadzierała nosa na innych białych turystów :P Nie będę się tu wdawać w szczegóły, ale tak negatywnej energii nie widziałam w żadnym innym kraju. Po drugie, nie rozumiem, po co wyjeżdżać do Japonii, aby potem siedzieć w kulturowej enklawie ludzi białych. Po trzecie, w Singapurze jakoś zawsze dąży się do wymieszania kulturowego i jest to źródłem ogromnej radości i ciekawych doświadczeń oraz kontaktów - widząc stopień separacji w Tokio, był on dla mnie po prostu nie do zniesienia.

W tamtym momencie bardzo uderzyła mnie refleksja, że podczas całej naszej wycieczki nie przypominam sobie, abym widziała parę lub grupę mieszaną - zawsze albo widzi się obcokrajowców, albo Japończyków - na ulicach, w barach, w restauracjach.  Nie wiem, czy nam się po prostu tak trafiło, czy to standard. Hmm....

Po krótkiej sesji "szwędactwa" udaliśmy się więc dalej. Znaleźliśmy kilka fajnych sklepów, ale półka załadowana Kit-Katami jakoś nam umykała ;).

Dzielnice w centrum miasta okazały się bardzo opustoszałe w weekend. Wiele restauracji, które rozważaliśmy jako kierunek lunchowy, okazały się zamkniętych. Więc znowu zapolowaliśmy na sushi oraz pokręciliśmy się po dzielnicy biznesowej.

Ponieważ nasza pierwsza wizyta w Akihabarze była mało satysfakcjonująca, stwierdziliśmy, że możemy dać jej szansę ponownie. Weekendowy tłum dopisał i dzielnica okazała się dużo żywsza i ciekawsza niż podczas naszej wizyty w środku tygodnia. Na każdym rogu stały dziewczyny przebrane w urocze mundurki, zapraszające do "maido cafe", albo próbujące rozdać ulotki. Na każdym skrawku chodnika siedzieli chłopcy oraz panowie, wymieniający między sobą zdjęcia swoich idolek. Wrażenia bardzo pozytywne! :D Ale takie chodzenie w tłumie nieźle wykańcza, więc potrzebna była przerwa na kawę.

Kolejny przystanek: Shibuya. Tłum też dopisał. Szczerze mówiąc, wyobrażam sobie spędzenie całego popołudnia w Shibui tylko na patrzeniu na ludzi! Fantastyczne stroje i stylizacje, zarówno pań, jak i panów! Tego się nie da opisać, to trzeba zobaczyć. Nie robiłam wielu zdjęć, bo ludzie bardzo dają do zrozumienia, że sobie nie życzą - niektórzy widząc aparat w rękach się odwracają, inni pokazują na migi, aby zdjęć nie robić. W sumie ich rozumiem :).

Z Shibui przeszliśmy się spacerkiem do Harajuku, gdzie skusiłam się na drobne zakupy. Ciuchy mało mnie kusiły, ponieważ za byle bluzkę trzeba było zapłacić z 2,000 jenów (~30 singapurskich dolarów), a idę o zakład, że identyczne można znaleźć w Singapurze za 4 dolary.

Skusiłam się za to na kocie uszka, skarpetki, ocieplacze, prasę oraz dwie pary butów - zapraszam do obejrzenia filmiku z moimi łupami TUTAJ ;). Kupowanie butów określiłabym jako lekko zwariowane doświadczenie - wyobraźcie sobie maleńki sklepik (tak z 3 na 6 metrów ;)), w nim masę, masę dziewczyn, buty wyłożone parami na półkach. Buty bez standardowych rozmiarów! Jedyne co dało się na nich znaleźć to symbole S,M.L xD. Ale modele naprawdę fajne, ceny też nie najgorsze (około 4,000 jenów za parę), więc zwycięsko wyszłam z dwoma parami.

Nasz ostatni dzień w Tokio wypadał w niedzielę. Lot mieliśmy koło godziny 17:00, więc poranek przeznaczyliśmy na zwiedzanie. Niezrażona poprzednimi doświadczeniami z parkami, ruszyliśmy do kolejnego ;), tym razem położonego na wybrzeżu niewielkiego, ale za to bardzo zadbanego parku ("Ogrody Hamarikyū"). Spacer bardzo udany, miejsce urocze.

Potem wszytko potoczyło się błyskawicznie - lunch, powrót do hotelu, jazda pociągiem na lotnisko, ostatnie zakupy na lotnisku (w końcu znaleźliśmy tam Kit-Katy xD) i długi, nużący lot do Singapuru.