Wiecznie młode Azjatyki - czy to tylko kwestia genów?

Kiedy wspominam o różnicach w starzeniu, zawsze dostaję komentarze, że różnice między cerą Azjatek a na przykład Polek są wyłącznie kwestią genów, ewentualnie klimatu i diety. Ale mnie jakoś to nie przekonuje xD. Moim zdaniem różnica w wyglądzie, grubości i starzeniu się cery wynika głównie ze sposobu opiekowania się nią.

Kilka moich myśli w tym temacie:

1. Gdyby to była kwestia genów, różnice byłyby widoczne już we wczesnym wieku - gdy postawimy obok siebie "typową" 20 letnią Polkę i "typową" 20 letnią Koreankę, różnice w grubości, gęstości i wyglądzie cery będą niewielkie. Przyznaję, że większość Azjatów ma cerę bardziej tłustą, niż suchą, ale w Polsce posiadaczek przetłuszczającej się cery też nie brakuje.

Różnice między cerami przedstawicielek obu ras stają się bardzo widoczne dopiero, kiedy właścicielki przekraczają 40 czy 50 lat. Cera Azjatek pozostaje grubsza i bardziej sprężysta, zaś cera Polek traci jędrność, pojawiają się kurze łapki oraz (wynikająca z małej odporności na naciąganie) grawitacja twarzy - mniej ostry owal twarzy, "worki" pod oczami, widoczna zmarszczka między nosem a kącikiem ust.

Z mojej perspektywy, wygląda to raczej na pojawienie się efektów zaniedbania na tle ochrony przed słońcem. Cera młodych osób nie ma jeszcze tylu skumulowanych uszkodzeń, więc dla obu ras będzie wyglądać tak samo. Jednak wiele 20-letnich Polek ma przed sobą 30 lat wystawiania twarzy do słońca przy każdej okazji, potencjalne przygody z oparzeniami słonecznymi oraz około 10 lat zanim naprawdę sięgną po kosmetyki do pielęgnacji cery. Zaś 20-letnia Koreanka ma już za sobą 20 lat unikania słońca oraz kolejne 30 lat, w ramach których będzie używać filtrów, nawilżać cerę oraz uciekać od słońca.

Słońce powoduje 70-80% widocznych efektów starzenia. Promienie UVA nie tylko uszkadzają istniejące w skórze struktury elastyny oraz kolagenu, ale uszkadzają również fibroblasty - "fabryki" kolagenu. W efekcie opalana skóra traci możliwość odbudowywania się. Po każdym urlopie przeleżanym na leżaku w słońcu, w cerze będzie mniej fibroblastów. Z roku na rok skóra traci więc możliwość odbudowywania się.

Masako Mizutani, która zszokowała świat swoją "bez-wiekową" urodą.

2. Koreańscy czy Japońscy panowie i ich podejrzanie młodo wyglądające żony - w koreańskich parkach, zamkach i innych typowych miejscach na weekendowe rodzinne wypady zobaczycie podejrzane ilości panów w wieku około lat 50 w towarzystwie 3 nastolatków. Po bliższym przyjrzeniu okazuje się, że jedna z nich wygląda bardziej jak młoda kobieta. Po chwili orientujecie się, że to matka pozostałych dwóch! Dlaczego więc jej partner wygląda tak staro?! O ile młode pokolenie mężczyzn w Korei poświęca więcej uwagi swojemu wyglądowi i opiece nad cerą, o tyle starsze pokolenie nie ma tych nawyków i ich wiek można bez problemu odczytać z ich twarzy. Gdyby młody wygląd był tylko kwestią genów, ci panowie powinni zachować młody wygląd tak jak ich dbające o siebie żony, a jednak czas nie jest dla nich wcale łaskawy.

Nawet tutaj w Singapurze znam kilka osób, które do pielęgnacji skóry podchodzą z lekceważeniem i niestety odbija się to na ich wyglądzie.

3. Moja własna cera - przyjechałam do Singapuru w roku, w którym obchodziłam swoje 24 urodziny, Miałam już wtedy swoją pierwszą zmarszczkę i pierwsze oznaki utraty jędrności skóry. Około 3 lata temu przerzuciłam się na azjatyckie metody dbania o cerę, od około roku używam codziennie filtrów i mogę powiedzieć, że moja cera przeszła transformację. Nie jest już też przesuszona oraz jest znacznie mniej zaczerwieniona w okolicach nosa.

Moja skóra na chwilę obecną przypomina bardziej azjatycką cerę - jest grubsza, bardziej jędrna i nawilżona. Nie jest to zasługa genów - wszyscy moi przodkowie byli Polakami :).

Czy jest to więc kwestia diety? Nie sądzę. Z dwóch powodów. Po pierwsze to mit, że dieta Azjatów jest jakoś szczególnie zdrowa, różnorodna i bogata w owoce morza. Co je w ciągu dnia typowy Singapurczyk? Na śniadanie bee hoon (tłusty smażony makaron ryżowy), na lunch zupa z wieprzowiny, na kolację ryż z kurczakiem. Jakim cudem większość tych ludzi nie padła od niedoboru witamin, do teraz jest dla mnie tajemnicą :P. Po drugie, choć z mężem przestawiliśmy się w dużej mierze na lokalne jedzenie, staramy się unikać typowych bomb tłuszczowo-weglowodanowych i zamieniamy je na lokalnie dostępne potrawy ze świeżymi warzywami (których nie jedzą lokalni rezydenci), ja sama zaś nie przepadam za owocami morza i może raz na miesiąc zdarzy mi się zjeść krewetkę. A mimo to moja cera zmieniła się przez ostatnie lata.

Czy to klimat? Tendencję do wyglądania młodziej niż wskazywałby na to wiek można zaobserwować zarówno u Indonezyjek, jak Japonek. Mówimy więc o całej rozpiętości klimatów - od tropikalnego Singapuru, przez ostry wewnątrzkontynentalny klimat w Chinach, po łagodny, morski w Japonii.

Podsumowując, ciężko mi uwierzyć, że jest to tylko kwestia genów. Mówienie, "och bo Azjatki mają grubszą cerę, dlatego nie mają problemów z pękającymi naczynkami i dlatego wolniej się starzeją" wydaje mi się przeskokiem myślowym. Cera Azjatek jest inna, ale gdyby była to tylko i wyłącznie kwestia genów, to azjatycki rynek kosmetyków i usług kosmetycznych nie byłby tak rozwinięty, bo nikt nie musiałby za bardzo nic robić, by mieć ekstra cerę. Cera Azjatek jest inna, bo inaczej o nią dbają całe życie. Największa różnica, moim zdaniem, wynika z podejścia do słońca, w drugiej kolejności z opieki nad cerą (prewencja starzenia, zamiast zwalczania efektów).

Nie mówię, że geny nie mają tutaj nic do rzeczy, ale wydaje mi się, że ich znaczenie jest bardzo przeceniane.

Takie jest moje zdanie - nie jest to żaden naukowy dowód, ale raczej zbiór moich obserwacji. Może są wśród Was osoby, które po przestawieniu się na azjatyckie metody dbania o cerę (unikanie słońca, nawilżanie, anti-aging) zaobserwowały u siebie po dłuższym czasie zmianę w jakości cery?